“Je telefoon, die is belangrijk toch?’ zegt mijn zoon. ‘Nee hoor’, lieg ik een beetje…“
Ik lees mijn zoon voor, snuif met mijn neus tussen de blonde haren in zijn nek en ontspan. Ik snak naar de ontspanning van de zomervakantie en de eindrace richting zomer is nog niet eens in volle gang. Ik verlang naar die kwaliteit van leven in de zomer. Ik heb daarom een afspraak verzet om een avond extra thuis te zijn, samen de kids naar bed te brengen en met een kop thee op de bank te ploffen. Status van bewuster leven: goed. Maar dan..
Het voorleesboek ligt naast me. “Leuk mama, je kan mooi lezen, je bent lief”, zegt mijn zoon. Hij is zenuwachtig en nestelt zich in mijn schoot. Ik heb mijzelf losgeweekt na weken non-stop werken. Leuk zo’n eigen bedrijf en ja klopt, ik heb het zelf bedacht en ik ben heel dankbaar dat de wind in de zeilen staat. En die verbouwing loopt natuurlijk nooit volgens plan. Ook al zat die al járen in de planning, het valt toch tegen hoeveel details, extra aandacht en toestanden dit geeft. In ieder geval: vanavond bij het naar bed brengen, lees ik voor: ‘De reus zuchtte. “ik bezit een reusachtig kasteel, een paleis, maar alleen is maar alleen. Het is geen echt huis. Het leeft niet. Ik droom van iets dat thuis heet; een nestje om gelukkig te zijn, veilig en geliefd’.
“Mama, je telefoon, die is belangrijk toch?”
Ik ben moe, heb zo hard gewerkt. Middenin het verhaal staat mijn zoon op en loopt naar de badkamer. Hij wandelt terug naar de slaapkamer in zijn glow in the dark spiderman pyjama met mijn telefoon in z’n handen. ‘Hier mama, ik heb even je telefoon gepakt, die is belangrijk toch?’
‘Nee hoor, hij is niet belangrijk’, lieg ik een beetje. Ik heb mijn telefoon nu wel steeds bij mij hè, dat heb jij goed gezien, omdat ik in deze tijd zo druk ben met mijn werk en de verbouwing.’
‘Ja’, zegt hij gevolgd door: ‘wij mogen niet steeds met de iPad of televisie.’
‘Nee’, zeg ik.
‘Dan krijg je last van je ogen’, antwoordt hij.
‘Ik heb ook last van mijn ogen’, zeg ik.
‘O, dat is niet fijn’, zegt mijn kleine mannetje.
‘Nee lieverd, dat is echt helemaal niet fijn.’
‘Gaat het wel weer over?, vraagt hij.
‘Ja lieverd, als je niet te lang doorgaat en daarna echt rust neemt.’
‘Gelukkig’, zegt hij.
‘Ja heel erg gelukkig’, zeg ik.
‘De reus draaide zich snel om, om ons niet te laten zien dat er een reusachtige traan over zijn wang gleed. ‘je bent niet alleen; je bent omringd door vrienden die om je geven! Vriendschap en liefde kunnen hartzeer genezen’, lees ik verder.
Ik spreek met mijzelf af; ná de verbouwing in de zomervakantie gaan we lummelen en daarna worden mijn leefregels weer her-ingevoerd. Dus:
- 3x per week thuis met het gezin eten
- Regelmatig een digitale detox
- Samen lezen/spelen (vooral uit je eigen comfortzone en úit je hoofd)
Meer lezen over leefregels en focus aanbrengen in het combineren van werk en gezin?
In een werkomgeving die ouders voldoening geeft, is de combinatie van werk en gezin de sleutel tot succes. Onze leiderschapsprogramma’s geven werkgevers de kans om hun medewerkers in deze levensfase, een goede start te geven. Daar worden ouders blij van, hun kinderen trouwens ook.
Over Joyce Knappe
Drs. Joyce Knappe, opvoedkundige en bedrijfsantropoloog, is oprichter en directeur van Pro Parents. Zij deed o.a. onderzoek naar identiteit en organisatiecultuur, met specialisaties in professionele identiteit en coping-strategieën. Naast haar werk bij Pro Parents is Joyce verbonden aan diverse commissies en zorgorganisaties als extern adviseur en toezichthouder.
